Διδάσκοντας τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου - Βλάσης Αγτζίδης

Διδάσκοντας τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου. (Μια πρώτη προσέγγιση)

Του Βλάση Αγτζίδη

1. Το Σκεπτικό - Οι στόχοι

1.1. Η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού έχει αναγνωριστεί επισήμως από τη Βουλή των Ελλήνων, την Κύπρο, τη Σουηδία, πολιτείες των ΗΠΑ και περιφερειακές κυβερνήσεις στην Αυστραλίας. Από το 1994 είναι επίσημη Εθνική Επέτειος στην Ελλάδα, ενώ από το 1998 η Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας ανακηρύχτηκε σε δεύτερη επίσημη Εθνική Επέτειο.

1.2. Η 19^η Μαϊου έχει οριστεί ως συμβολική Ημέρα Μνήμης, εφόσον εκείνη τη μέρα του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ πασά αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα του Πόντου, αυτονομήθηκε από την κεντρική Οθωμανική κυβέρνηση και συγκρότησε τα εθνικιστικά του στρατεύματα, τα οποία εν τέλει θα κατανικήσουν τους Έλληνες (ελληνικό στρατό στην Ιωνία και Πόντιους αντάρτες στο Βορρά της Μικράς Ασίας). Θα ολοκληρώσουν την προαποφασισμένη από τους Νεότουρκους (1911) εθνική εκκαθάριση με τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922. Η 14^η Σεπτεμβρίου, ημέρα πυρπόλησης της Σμύρνης από τους κεμαλικούς εθνικιστές, ορίστηκε ως Ημέρα Μνήμης για τη Μικρασιατική Καταστροφή.

1.3. Ο βασικός σκοπός της ιστορικής εκπαίδευσης είναι να προετοιμάσει και να διαμορφώσει υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες που να μπορούν να ερμηνεύσουν τα ιστορικά γεγονότα και να χρησιμοποιήσουν τα συμπεράσματα στο παρόν. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν η ιστορική γνώση μεταδίδεται δημιουργικά, αναπτύσσεται και καλλιεργείται το κριτικό πνεύμα, δεν εγκλείεται αποκλειστικά στο παρελθόν όπου συνέβη το γεγονός, αντιμετωπίζοντάς το ως μοναδικό και ανεπανάληπτο. Δηλαδή οι μαθητές με τη διδασκαλία του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας πρέπει να αναπτύσσουν και να βελτιώνουν τις διανοητικές τους δεξιότητες και να στοχάζονται για το ιστορικό πλαίσιο του κόσμου στον οποίο ζουν, έχοντας κατανοήσει το παρελθόν και τις αδιόρατες, υπόγειες διεργασίες οι οποίες συνέβαλαν στο να διαμορφωθεί το παρόν.

1.4. Η παρουσίαση του γεγονότος της Γενοκτονίας στο μικρασιατικό Πόντο θα πρέπει απαραιτήτως να ενταχθεί στο ευρύτερο Ιστορικό Πλαίσιο, μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε, ώστε οι μαθητές να έχουν μια καλή εποπτεία της εποχής και των κρίσιμων παραμέτρων. Δηλαδή, να παρουσιαστεί αναλυτικά το γεγονός ότι η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού υπήρξε τμήμα της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, η οποία με τη σειρά της εντάσσεται στο πλαίσιο των αποφάσεων των Νεότουρκων (Οκτώβριος 1911) για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

1.5. Θα πρέπει να περιγραφούν με ακρίβεια οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που επέλεξαν τη μέθοδο της Γενοκτονίας για την επίλυση των εσωτερικών αντιθέσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να παρουσιαστούν αναλυτικά τα αίτια τα οποία οδήγησαν στην επιλογή αυτών των μεθόδων. Πρέπει να κατανοηθεί στο βάθος η μειοψηφική τάση του μιλιταριστικού τουρκικού εθνικισμού (Νεότουρκοι-Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος»), η οποία θα επικρατήσει πραξικοπηματικά το 1908 και θα οδηγήσει στις αποφάσεις για τις Γενοκτονίες.

1.6. Θα πρέπει οι μαθητές να κατανοήσουν ότι η Γενοκτονία δηλαδή η μαζική δολοφονία ανθρώπων εξαιτίας της ιδιαίτερης πολιτισμικής τους κατάστασης δεν ήταν μια απρόσωπη διαδικασία. Ότι οι άνθρωποι-θύματα υπήρξαν συγκεκριμένοι άνθρωποι με αξιοπρέπεια, με καθημερινή ζωή, με σχέσεις και όχι απρόσωπα μαζικοποιημένα όντα. Το στοιχείο αυτό θα προκύψει μέσα από την παρουσίαση αυθεντικών μαρτυριών των θυμάτων.

1.7. Θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τους μαθητές ότι η συγκεκριμένη Γενοκτονία δεν αποτελεί ένα περιορισμένο γεωγραφικά και χρονικά γεγονός, αλλά ότι εγκαινιάζει μια νέα πολιτική αντιμετώπισης διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων από σκληρές εξουσίες, που επιδιώκουν την ομογενοποίηση του χώρου που ελέγχουν ή την κυνική μεταφορά πλούτου από τις ομάδες-θύματα στους θύτες. Η κορύφωση αυτής της νέας πολιτικής θα είναι το Ολοκαύτωμα που θα πραγματοποιήσουν οι Ναζί, οι οποίοι κυριολεκτικά «βιομηχανοποίησαν» την εξόντωση των στοχευμένων πληθυσμών.

1.8. Τα στοιχεία που πρέπει να δοθούν στους μαθητές πρέπει να είναι καλά τεκμηριωμένα, να μην επιδέχονται αμφισβητήσεων και να μη χαρακτηρίζονται από υπερβολές, οι οποίες εν τέλει υπονομεύουν όλη τη διαδικασία της διδασκαλίας της Γενοκτονίας.

1.9. Η παρουσίαση πρέπει να βασίζεται σε περιγραφή των συνθηκών, του ιστορικού-κοινωνικού-πολιτικού πλαισίου και των αιτίων που οδήγησαν στη Γενοκτονία. Ο διδάσκων/ουσα θα πρέπει να αποφεύγει να βασιστεί στην «παιδαγωγική του αίματος» και των δακρύων. Αφενός γιατί η εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να εκπέσει σε μελόδραμα και αφετέρου γιατί ο παιδαγωγικός στόχος δεν πρέπει να είναι η πρόκληση συναισθηματικής έξαρσης, αλλά κατανόησης των γεγονότων, που βασίζεται στην εμπεριστατωμένη γνώση και στα καλά δομημένα ερμηνευτικά εργαλεία.

2.0. Συνοψίζουμε τις προϋποθέσεις που πρέπει να τηρηθούν και για να υπηρετηθεί με τον καλύτερο τρόπο η ευστοχία της ιστορικής μάθησης:

-Η χρησιμοποιούμενη ορολογία να είναι ακριβής

-Τα στοιχεία που παρατίθενται να είναι σωστά και αποδεδειγμένα

-Να αποσαφηνίζονται οι κατηγορίες «θύτης»/«θύμα», «πρόθεση»/«αποτέλεσμα», «χρόνος» και «τόπος», «μέσα πραγματοποίησης»

-Να περιγράφονται με πληρότητα οι αιτίες καθώς και η λογική αλληλουχία που ακολουθεί (εμφάνιση τουρκικού εθνικισμού, κατάληψη της εξουσίας, απόφαση για εθνοκαθάρσεις ώστε να δημιουργηθεί έθνος-κράτος, οργάνωση των Γενοκτονιών, διαμόρφωση ιδεολογίας αποκλεισμού, υλοποίηση των αποφάσεων, απελευθέρωση των δυνάμεων του εθνικισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πολεμικές συγκρούσεις, πρόσφυγες παντού, στάση της Ελλάδας και των πολιτικών της δυνάμεων, διχασμός, ήττα, ολοκλήρωση των γενοκτονιών, προσφυγοποίηση στην Ελλάδα και την ΕΣΣΔ.)

-Να αποφεύγονται οι ισοπεδωτικές απλουστεύεις του τύπου «καλός-κακός», «άσπρο-μαύρο», που ακυρώνουν κάθε προσπάθεια ερμηνείας και κατανόησης των ιστορικών συμπεριφορών.

2. Το Ιστορικό Πλαίσιο

2.1. Το Ιστορικό Πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να διδάσκεται η Γενοκτονία ορίζεται πλέον από την απόφαση του International Association of Genocide Scholars – IAGS. Συγκεκριμένα, στις 16 Δεκεμβρίου 2007, η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS), ο καθ’ ύλη διεθνής οργανισμός, εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι η εθνική εκκαθάριση που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς ανήκει στην νομική κατηγορία των «εγκλημάτων Γενοκτονίας», όπως αυτή ορίστηκε από τον ΟΗΕ το 1948:

«ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το Οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση» (http://www.genocidetext.net)

Από τη στιγμή της έκδοσης του κορυφαίου αυτού Ψηφίσματος (Δεκέμβρης του 2007), το οριστικό πλαίσιο της διδασκαλίας της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού αλλάζει και διευρύνεται. Εφεξής, η αναπαραγωγή τοπικιστικών προσεγγίσεων, καθώς και λανθασμένων αριθμητικών στοιχείων αντίκειται στο Ψήφισμα. Να αποφεύγονται, τουλάχιστον τα αριθμητικά, στοιχεία που δημοσιεύτηκαν λόγω περιορισμένων γνώσεων πριν την έκδοση του Ψηφίσματος.

Η διδασκαλία πρέπει απαραιτήτως να πραγματοποιείται με την παρουσίαση του ευρύτερου γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, να παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο συγκροτήθηκε ο τουρκικός εθνικισμός και έλαβε τις αποφάσεις για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών.

2.2. Θα πρέπει να αποσαφηνίζονται οι έννοιες «εθνοκάθαρση», «γενοκτονία», «έγκλημα πολέμου», «μαζικές σφαγές», «εξόντωση», «καταστροφή». Να τονίζεται ιδιαιτέρως ότι ο όρος «γενοκτονία» αποτελεί νομικό όρο του διεθνούς δικαίου και όχι λέξη της καθομιλουμένης για να χαρακτηριστεί μια συγκεκριμένη βίαιη πράξη. Η «εθνοκάθαρση» ή το «έγκλημα πολέμου» ή η «Καταστροφή» ή η «μαζική σφαγή» μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία μόνο εάν υπακούει στα σχετικά κριτήρια , όπως ορίστηκαν από τον ΟΗΕ με τη Σύμβαση του 1948. Σύμφωνα με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι: «η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:

«α) τον φόνο μελών της ομάδας,

β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,

γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,

δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και

ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη».

Στην περίπτωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο στους επιμέρους πληθυσμούς.

2.3. Θα πρέπει να περιγράφεται η διαδικασία κλιμάκωσης της Γενοκτονίας η οποία –όσον αφορά την ελληνική περίπτωση- ξεκινά με συστηματικές διώξεις στην Ανατολική Θράκη το 1914, συνεχίζεται την ίδια χρονιά στην Ιωνία (Δυτική Μικρά Ασία) και κορυφώνεται το 1916 στον Πόντο (Βόρεια Μικρά Ασία).

Θα πρέπει επίσης να διαχωρίζονται οι δύο φάσεις της Γενοκτονίας και να παρουσιάζονται αναλυτικά τα διαφορετικά ιστορικά πλαίσια εντός των οποίων πραγματοποιήθηκαν:

-Η Α’ φάση της Γενοκτονίας έλαβε χώρα κυρίως κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και είχε ως θύτες τους Νεότουρκους εθνικιστές, ενώ υπήρξε ανοχή από τους συμμάχους τους, Γερμανούς και Αυστριακούς.

-Η Β’ φάση της Γενοκτονίας έγινε την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922) από τους κεμαλικούς εθνικιστές που αυτονομήθηκαν από την κεντρική οθωμανική κυβέρνηση. Κατά τη δεύτερη φάση υπήρξε αρχική ανοχή κάποιων συμμάχων της Ελλάδας (Ιταλών, Γάλλων, Αμερικανών). Στη συνέχεια, και λόγω της πολιτικής των μοναρχικών, ουδετεροποιήθηκαν οι υπόλοιποι (Βρετανoί). Υποστηρικτές του τουρκικού εθνικισμού υπήρξαν και οι αντιπάλοι των Δυτικών, δηλαδή το νεαρό σοβιετικό κράτος. Επίσης θα πρέπει να τονιστεί ο ελληνικός Διχασμός μεταξύ μοναρχικών-βενιζελικών που αποδυνάμωσε το ελληνικό εσωτερικό μέτωπο και επέτρεψε στον Κεμάλ να νικήσει και να ολοκληρώσει τη Γενοκτονία του ελληνικού, αρμενικού και ασσυριακού πληθυσμού στο σύνολο της παλιάς πολυεθνικής, ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την οποία μετέτρεψε πλέον σε τουρκικό έθνος-κράτος.

3. Οι αριθμοί

Οι αριθμοί των πληθυσμών που κατοικούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και των θυμάτων που τελικά είχαν από την πολιτική της Γενοκτονίας, θα πρέπει να προκύπτουν από τα πραγματικά δεδομένα, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Τα μόνα πληθυσμιακά στοιχεία που γνωρίζουμε και δεν αμφισβητούνται είναι αυτά που προκύπτουν από τις απογραφές του πληθυσμού. Με την αξιοποίηση των απογραφών του ελληνικού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Οθωμανική και Πατριαρχική) εκτιμάται ότι ο αριθμός των Ελλήνων στη Μικρά Ασία (Πόντος, Ιωνία, Βιθυνία, Καππαδοκία, Πισιδία κ.ά) ανέρχεται σε 1.8 εκατομμύρια κατοίκους. Στην Ανατολική Θράκη με την Κωσταντινουπολη κατοικούσαν περί τους 400.000 Έλληνες. Από τον αριθμό των 2.2 εκατομμυρίων (χωρίς να προσμετρώνται οι Έλληνες από το Καρς που ανήκε τότε στη ρωσική επικράτεια), στον Πόντο κατοικούσαν περίπου 450.000 Έλληνες χριστιανοί, ορθόδοξοι κυρίως αλλά και προτεστάντες.

[Τα στοιχεία των Απογραφών και των διαφορετικών εκτιμήσεων παρατίθενται αναλυτικά στο βιβλίο: Βλάσης Αγτζίδης, «Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό» στις σελίδες 131-137. Το βιβλίο αυτό υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στη διεύθυνση:

http://www.projethomere.com/travaux/bibliotheque_homere/grecs_pont_euxin.htm]

Τα θύματα των διωγμών και της Γενοκτονίας που συνέβη την επόμενη περίοδο (1914-1923) μπορούν να υπολογιστούν συνολικά κατά προσέγγιση και όχι με ακρίβεια κατά τόπους. Η «Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού» του Οικουμενικού Πατριαρχείου που εκδόθηκε το 1919, δίνει μια κατ’ εκτίμηση εικόνα των διωχθέντων και των θυμάτων. Με βάση την επίσημη Απογραφή που έγινε στην Ελλάδα το 1928 καταγράφηκαν περίπου 1.25 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στον αριθμό αυτό συνυπολογίστηκαν και οι προερχόμενοι από το Καρς και άλλες ρωσικές περιοχές. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη ότι 150.000 Έλληνες από την Κωσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο εξαιρέθηκαν της Ανταλλαγής των πληθυσμών, ενώ ένα μέρος των προσφύγων από τον Ανατολικό Πόντο που κατέφυγε στη Ρωσία μετά την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων (Μάρτιος 1918) δεν κατέφυγε τελικά στην Ελλάδα.

Δεν γνωρίζουμε πόσα ήταν τα θύματα της Γενοκτονίας κατά περιοχή, ούτε πόσοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διαδρομή προς την Ελλάδα, ούτε πόσοι πέθαναν στην Ελλάδα από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης κατά την πρώτη δεκαετία (αντιστοιχούσαν τρεις θάνατοι σε μία γέννηση).

Ο αριθμός 353.000 που έχει επικρατήσει δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αρχικά, κατατέθηκε ως υπόθεση τον Ιανουάριο του 1922 στη «Black Book the tragedy of Pontus (1914-1922)» που εξέδωσαν στην Αθήνα οι ποντιακές οργανώσεις, χωρίς να έχουν πρόσβαση σε πραγματικά δεδομένα. Στον αριθμό αυτό ο Γ. Βαλαβάνης θα προσθέσει (το 1925) κατ’ εκτίμηση άλλες 50.000 θύματα κατά τη μεταφορά προς την Ελλάδα.

Το πρόβλημα των αριθμών ο διδάσκων/ουσα τη Γενοκτονία στους μαθητές πρέπει να το αντιμετωπίσει με την επίκληση των πραγματικών αριθμών που μας δίδει η σύγκριση των 2.2 εκατομ. προ των γεγονότων και 1.25 εκατομ. μετά το τέλος της Γενοκτονίας, όπως παρουσιάστηκε παραπάνω με την επισήμανση ότι τα θύματα στη Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη κατά την περίοδο 1914-1923 υπολογίζονται μεταξύ 700.000 και 800.000 ατόμων. Αυτή η προσέγγιση είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στα δεδομένα που ορίζει πλέον τελεσίδικα το Ψήφισμα του International Association of Genocide Scholars – IAGS.

4. Οι πηγές

Οι πηγές που ο διδάσκων/ουσα πρέπει να βασίσει την παρουσίαση της Γενοκτονίας είναι:

4.1. Τα επιστημονικά έργα που έχουν γραφεί για το θέμα αυτό. Όπως για παράδειγμα:

-Tessa Hofmann, Matthias Bjørnlund, Vasileios Meichanetsidis, με τη συμμετοχή των: J. Mourelos, R. Donef, N. Hlamides, M. Stewart, St. T. Stavridis, St. Leonard Jacobs, Alfred de Zayas, R. Levitsky, M. Bruneau and K. Papoulidis, A. Kalaitzidis and D. Wallace, Abr. Der Krikorian and E. Taylor, The Genocide of the Ottoman Greeks: Studies on the State-Sponsored Campaign of Extermination of the Christians of Asia Minor (1912-1922) and Its Aftermath: History, Law, Memory, Νέα Υόρκη, εκδ. Melissa, 2012

-Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Έγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Θεσσαλονίκη, έκδ. Εύξεινος Λέσχη, 1995.

-Κωσταντίνος Φωτιάδης, «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», Αθήνα, έκδ. Ίδρυμα Βουλής των Ελλήνων, 2004.

-Βλάσης Αγτζίδης, Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό, Αθήνα, έκδ. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αν. Αττικής, 2005. Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Σκάι.

-Ευριπίδης Γεωργανόπουλος, Το νεοτουρκικό κίνημα και οι επιπτώσεις του στον ελληνισμό του Πόντου 1908-1914, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 2001.

-Προσεγγίσεις στην ιστορία του Εύξεινου Πόντου. Πρακτικά του 2^ου Διεθνούς Συνεδρίου Ποντιακού Ελληνισμού, Κ. Χατζηκυριακίδης-Θ. Κυριακίδης (επιμ.), Άρτεμις Ξανθοπούλου Κυριακού, P. Karpov, R. Hovannisian, M. Meeker, H. Lowry κ.ά., Θεσσαλονίκη, εκδ. Σταμούλη, 2011.

-Χαράλαμπος Ψωμιάδης, Η τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος, Συμβολή στη μελέτη των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων, μετάφραση - επιμέλεια: Γ. Γιαννακόπουλος, Αθήνα, Έφεσσος, 2004.

-Χάρης Τσιρκινίδης, Έχω όπλο την αγχόνη’. Το ντοκουμέντο της Μεγάλης Καταστροφής υπό το φως των ξένων απορρήτων αρχείων (1908-1925), Θεσσαλονίκη, εκδ. Ερωδιός, 2005. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθούν έγγραφα διπλωματικών αποστολών από τη μονογραφία του Χ. Τσιρκινίδη, Επιτέλους τους ξεριζώσαμε (εκδ. Παναγία Σουμελά) παρότι ο σχολιασμός έχει έντονο συναισθηματικό ύφος και δεν υπάρχει παραπομπή στις πηγές.

-Προσφυγική Ελλάδα Φωτογραφίες από το αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, επιμ. Γ. Γιαννακόπουλος, Αθήνα, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1992

-Θεόδωρος Παυλίδης, Ο ελληνισμός του Δυτικού Πόντου, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 2009.

-Ο Πόντος των Ελλήνων, Γιώργος Α. Γιαννακόπουλος (επιμ.), Άρτεμις Ξανθοπούλου Κυριακού, Δ. Θ. Λαζαρίδης, Δ. Τομπαΐδης, Σ. Χατζησαββίδης, Ε. Γ. Γαβρά, Β. Δαλακούρα, Αρχ. Π. Αποστολίδης, Π. Α. Γαϊτανίδης, Κ. Χατζηκυριακίδης, Ε. Π. Καρούμπης, Αθήνα, εκδ. Έφεσος, 2003.

-Jean de Murat, Τhe Great Extirpation of Hellenism & Christianity in Asia Minor, Φλόριντα ΗΠΑ, 1999.

4.2. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιηθούν μαρτυρίες θυμάτων. Ενδεικτικά προτείνονται τα βιβλία:

-Αντώνιος Γαβριηλίδης, «Σελίδες εκ της Μαύρης Εθνικής Συμφοράς του Πόντου», Θεσσαλονίκη, εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία, 1992.

-Thea Halo, «Ούτε το όνομά μου», Αθήνα, εκδ. Γκοβόστη, 2001.

-Γεώργιος Ανδρεάδης, «Ταμάμα. Η αγνοούμενη του Πόντου», Θεσσαλονίκη, εκδ. Γόρδιος, 1992.

-Χρήστος Ηλιάδης, «Πόντος Γενοκτονία. Όσα ενθυμούμαι από την περιπετειώδη ζωή μου», Θεσσαλονίκη, εκδ. Γόρδιος, 2002.

-κ.ά….

Θα μπορούσε να ξεκινήσει το μάθημα με την ανάγνωση μιας δυνατής αφήγησης από τη Γενοκτονία. Τέτοιες έντονες εικόνες υπάρχουν στο βιβλίο της Thea Halo. Όπως επίσης και η πολύ καλή, από πλευράς μεθόδου, περιγραφή των πορειών θανάτου ως «Άουσβιτς εν ροή», όπως κάνει ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης στο πολύ καλό εισαγωγικό κείμενο της μελέτης του. Η χρησιμοποίηση αφηγήσεων είναι ένα μέσο που στοχεύει στην αύξηση της προσοχής των μαθητών ώστε να κατανοήσουν στη συνέχεια τις αιτίες που προκάλεσαν τα γεγονότα, εφόσον, όπως τονίστηκε παραπάνω, ο κύριος εκπαιδευτικός στόχος είναι η κατανόηση που βασίζεται στην εμπεριστατωμένη γνώση και όχι η δημιουργία συναισθηματικής έντασης.

4.3. Είναι επίσης σημαντικό κατά την διδασκαλία της Γενοκτονίας να χρησιμοποιηθούν και να διαβαστούν έγγραφα διπλωματικών αποστολών εκείνης της εποχής που αναφέρονται στα γεγονότα. Τέτοια έγγραφα υπάρχουν στα βιβλία των Ενεπεκίδη, Φωτιάδη και Τσιρκινίδη.

4.4. Η χρήση τουρκικών πηγών που αναφέρονται στη Γενοκτονία, καθώς και η αναφορά σε έργα Τούρκων ιστορικών και κοινωνικών επιστημόνων που καταγγέλλουν το ρόλο του εθνικισμού στη διάπραξη των εγκλημάτων γενοκτονίας, πρέπει απαραιτήτως να ενταχθούν στη διαδικασία της διδασκαλίας της Γενοκτονίας. Τέτοια κείμενα δημοσιεύτηκαν πρόσφατα και οι διδάσκοντες/ουσες μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση σ’ αυτά. Προτείνονται τα εξής:

-του Fikret Baskaya : Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει,

-του Ahmet Oral: Για το Αρμενικό, Ελληνικό, Κουρδικό και Αλεβίτικο Ζήτημα,

-του Attila Tuygan: Γενοκτονία για την “ιερή πατρίδα”,

-τουTaner Akçam: Οι εκτοπίσεις και οι σφαγές των Ελλήνων του 1913-1914: Πρόβα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων

-του Sait Çetinoğlu: Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Το Τέλος του Κινήματος και η Εκδίωξη

-της Pervin Erbil: Μια τραγική σελίδα στην εκκαθάριση των Ρωμιών, 1914-1924.

Κατά την αναφορά των συγκεκριμένων τουρκικών απόψεων, μπορεί να τονιστεί στους μαθητές η συνάφεια των θέσεων της συγκεκριμένης τουρκικής ιστοριογραφικής σχολής με την προσφυγική ιστοριογραφία, που αναπτύσσεται αργά αλλά σταθερά στην Ελλάδα την τελευταία 25ετία, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και αποδομώντας τους κυρίαρχους μύθους.

4.5. Επίσης ο διδάσκων/ουσα εκτός από την καλή γνώση της ποντιακής ιστορίας και του ευρύτερου πλαισίου πρέπει να έχε συνολική εποπτεία:

-της προσπάθειας των προσφυγικών οργανώσεων να εντάξουν στην εθνική συλλογική μνήμη το Τραύμα του Πόντου,

-των προβλημάτων που συνάντησαν οι πρόσφυγες του ’22 στην Ελλάδα, αλλά και στη Σοβιετική Ένωση,

-τις μορφές της κυρίαρχης (κρατικής και όχι) ιδεολογίας στη μετά το ’22 Ελλάδα που δεν συμπεριλάμβανε την ιστορική εμπειρία του ελληνισμού της Ανατολής,

-τις αιτίες, για τις οποίες υπήρξε Σιωπή και Λήθη από το 1922 έως τη δεκαετία του ’90,

-τις σύγχρονες ιδεολογικές συγκρούσεις στην Ελλάδα για τα ιστορικά ζητήματα και τη διαμόρφωση ενός ρεύματος Αρνητών της Γενοκτονίας.

Βασική πηγή για τα ζητήματα αυτά είναι η μελέτη: Βλάσης Αγτζίδης, «Μνήμη Ταυτότητα και Ιδεολογία στον Ποντιακό Ελληνισμό» από το συλλογικό (με Γιώργο Κόκκινο και Έλλη Λεμονίδου) «Το Τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης», Αθήνα, εκδ. Ταξιδευτής, 2010.

4.6. Η χρήση οπτικοακουστικού υλικού συμβάλλει στη διαδικασία διδασκαλίας, τόσο με την αντικειμενική επιρροή που ασκεί η εικόνα στον θεατή, όσο και με την μετατροπή σε οικείο γεγονός του προσώπου που υπέστη τη Γενοκτονία ή του τοπίου εντός του οποίου συνέβησαν τα τραγικά γεγονότα.

Όμως το υλικό αυτό θα πρέπει να υπακούει σε σαφείς κανόνες, όπως η παρουσίαση αληθινών δεδομένων εντός του πραγματικού ιστορικού πλαισίου και η αποφυγή πλαστογραφιών. Το τελευταίο χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος του οπτικού υλικού (κυρίως βίντεο) που έχει παραχθεί για να πλαισιώνει την αφήγηση για την «ποντιακή Γενοκτονία». Πολλές φορές παρουσιάζονται σκηνές, ως αφορώσες και διαδραματιζόμενες στον Πόντο, από τη σφαγή και την καταστροφή της Σμύρνης, τις ωμότητες που συνέβησαν στην υπόλοιπη Ιωνία, καθώς και την προσφυγοποίηση των Καππαδοκών και των Ανατολικοθρακών.

4.7. Κατά τη διαδικασία της διδασκαλίας θα πρέπει να αξιοποιηθεί και η σχετική λογοτεχνία ή η ποίηση που αφορά τον Πόντο. Χαρακτηριτικά προτείνονται τα ποιήματα Του Νίκου Γρηγοριάδη, του Χρήστου Μαχαιρίδη, του Ηλία Τσέχου κ.ά. Χαρακτηριστικότερο δείγμα μιας ποιοτικής ποίησης είναι το ποίημα του Μαχαιρίδη με τίτλο «19 Μαϊου 1919».

Οι ποιητές αυτοί φιλοξενούνται στον τόμο: Νίκος Γρηγοριάδης-Χρήστος Τουμανίδης, «Λύρα του Πόντου. Ποιητές ποντιακής καταγωγής», Αθήνα, εκδ. Κώδικας, 2003.

4.8. Στο πλαίσιο της διδασκαλίας της Γενοκτονίας, θα ήταν χρήσιμη μια επίσκεψη σε κάποιο Μουσείο, που αναφέρεται στον τρόπο ζωής ή στην ιστορική εμπειρία του προσφυγικού ελληνισμού.

5. Κάποια βασικά κείμενα

Οι διδάσκοντες/ουσες πρέπει να διαβάσουν βασικά κείμενα, ώστε να ξεκαθαρίσουν το πλαίσιο αλλά και τις παραμέτρους που ορίζουν το ιστορικό φαινόμενο της Γενοκτονίας.

Κάποια εύκολα προσβάσιμα κείμενα (ή περιλήψεις) στο διαδίκτυο, είναι με αλφαβητική σειρά τα εξής:

-Βασίλειος Μεϊχανετσίδης, «Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»,
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/blog-post_5236.html#.T3LU4WFUzGY

-Βλάσης Αγτζίδης, «Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού»

http://kars1918.wordpress.com/2010/06/10/turkish-nationalism/

-Βλάσης Αγτζίδης, «Ποντιακό Ζήτημα και Μικρασιατική Καταστροφή»

http://kars1918.wordpress.com/2009/10/18/18-10-200/

-Βλάσης Αγτζίδης, «Βασικά κείμενα για τη διδασκαλία της Γενοκτονίας»

http://kars1918.wordpress.com/2012/03/28/teaching/

-Ευριπίδης Γεωργανόπουλος, «Οι προσπάθειες των ελλήνων του Πόντου για αυτοδιάθεση κατά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 1916-1922 (2009)»

http://invenio.lib.auth.gr/record/105601?ln=el

-Ευριπίδης Π. Γεωργανόπουλος, «Οι αμερικανικές θέσεις για τον ελληνισμό του Πόντου το καλοκαίρι του 1919: τρεις αδημοσίευτες αμερικανικές εκθέσεις»

http://www.peristereota.com/Abstracts/abstract2.html

-Θεοδόσης Κυριακίδης, «Μεθοδολογικά πρότερα στη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής»

http://mikrasiatis.gr/?p=6568

-Θεοδόσης Κυριακίδης, «Οι ποντιακές σπουδές στον 21ο αιώνα»

http://neolaia.poe.org.gr/default.aspx?catid=174

-George Shirinian, «The German Foreign Office Archives on the Armenian and Greek Genocides»

http://neolaia.poe.org.gr/default.aspx?catid=180

-Michael Meeker, «The Question of Ethnicity in the Eastern Pontos»

http://www.peristereota.com/Abstracts/abstract9.html

-Roger Smith, «THE CONCEPT OF GENOCIDE: origin, meaning, related concepts, denial»

http://neolaia.poe.org.gr/default.aspx?catid=178

-Taner Akcam, «Ottoman Documents and Expulsion of Greeks from Asia Minor in 1913-1914»

http://neolaia.poe.org.gr/default.aspx?catid=179

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ιστορία του Πόντου κατά την κλασική και ελληνιστική εποχή

http://www.youtube.com/watch?v=lj6ydx0Hbgk&list=UUVk-kAoffIZE44wKek7pi9A&index=9&feature=plcp

Η Εμφάνιση του Ισλάμ-η άφιξη των Τούρκων (11ος μ.χ. αι.)

http://www.youtube.com/watch?v=cY98LE-CRhU&feature=relmfu

Νεοελληνικός Διαφωτισμός στον Πόντο-Γενοκτονία-Αντάρτικο-Κίνημα Ανεξαρτησίας

http://www.youtube.com/watch?v=B-9v6n1Hi2o&feature=relmfu

Ο ελληνισμός της Σοβιετικής Ένωσης

http://www.youtube.com/watch?v=OqJWdTUhaaA&feature=related

Πρόσφυγες του '22 στην Ελλάδα: Κοινωνικές και ιδεολογικές συγκρούσεις

Αποσπάσματα από την εισήγηση στο 5ο Συμπόσιο ΚΕΜΙΠΟ Νέας Ιωνίας.

http://www.youtube.com/watch?v=EQq-k6I5mOQ&feature=related

Το Αλβανικό Εθνικό Ζήτημα - Θεοφάνης Μαλκίδης (βιβλιοπαρουσίαση)

Το Αλβανικό Εθνικό Ζήτημα - Θεοφάνης Μαλκίδης - ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Εκδόσεις Ιδρύματος Βορειοηπειρωτικών Ερευνών Ιωάννινα 2006

άρθρο από την σελίδα www.trapezounta.com
πρώτη δημοσίευση: 28 Φεβρουαρίου 2006

 

Η ανάδειξη του αλβανικού εθνικού ζητήματος στη χρονική φάση μετά τη δημιουργία ενός ακόμη βαλκανικού κράτους, μπορεί να κατανεμηθεί σε τρεις περιόδους: Η πρώτη ξεκινά από το 1913, έτος δημιουργίας του αλβανικού κράτους, και φτάνει μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,συμπυκνώνοντας  αναζητήσεις, διεκδικήσεις, οράματα και εκπλήρωση εθνικών πόθων.

Η δημιουργία του αλβανικού κράτους προέκυψε από  την αδυναμία της καταρρέουσας οθωμανικής κρατικής δομής, η οποία  βλέποντας την αδυναμία της να διατηρήσει τις βαλκανικές κτήσεις της και προκειμένου να εμποδίσει την διανομή τους μεταξύ των ορθοδόξων βαλκανικών κρατών σύμφωνα με τις προβλέψεις της Συνθήκης του Αγ. Στεφάνου (Μάρτιος 1878), επιδίωξε την δημιουργία  αλβανικού κράτους δίνοντας για πρώτη φορά εθνική υπόσταση στον αλβανικό παράγοντα. Τις παραμονές του Συνεδρίου του Βερολίνου με την ενθάρρυνση και ανοχή των Οθωμανών αλλά και την βοήθεια της Ιταλίας συστάθηκε στο Κοσσυφοπέδιο η  «Αλβανική Ένωση  για τα Δικαιώματα του Αλβανικού Έθνους» («Λίγκα του Πρίζρεν) με επικεφαλής την οικογένεια Φράσερι και  έδρα την Κωνσταντινούπολη,  η οποία βαθμιαία επέκτεινε τις δραστηριότητές της μέχρι τα Ιωάννινα και την Πρέβεζα.  Μέσα στα πλαίσια της παραπάνω πολιτικής, η Λίγκα ζήτησε  από το οθωμανικό κράτος την ένωση όλων των «αλβανικών εδαφών» που μέχρι τότε ήταν διηρημένα στα βιλαέτια Σκόδρας, Κοσσυφοπεδίου, Μοναστηρίου και Ιωαννίνων σ΄ ένα «αυτόνομο» βιλαέτι υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης.

Η ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1912 από τον βαλκανικό συνασπισμό δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να διανεμηθεί η σημερινή Αλβανία μεταξύ της Ελλάδας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.   Η αντίδραση της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας καθώς και η υποστήριξή τους στα αλβανικά αιτήματα θα ωθήσει  το 1912 στην Αυλώνα την  υπό το βουλευτή του οθωμανικού κοινοβουλίου Ισμαήλ Κεμάλ «Εθνική Συνέλευση», να  διακηρύξει την ανεξαρτησία της Αλβανίας.  Κατά τις προκαταρκτικές διαβουλεύσεις στην πρεσβευτική Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, όπου και αναγνωρίστηκε το νέο κράτος (17-30 Μαΐου), οι Αλβανοί αντιπρόσωποι της προσωρινής κυβερνήσεως προέβαλαν απαιτήσεις που περιελάμβαναν ολόκληρο το Κοσσυφοπέδιο και τις περιοχές των  Σκοπίων και  Μοναστηρίου, την περιοχή  Βορειοδυτικά  της Καστοριάς, ανατολικά του Μετσόβου μέχρι τον Αμβρακικό δηλαδή την περιοχή του «Βιλαετίου Ιωαννίνων».  Τα σύνορα του νέου κράτους καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17 Δεκεμβρίου 1913) και παρότι το αλβανικό κράτος μετρούσε ώρες από τη δημιουργία του, φρόντιζε να ταυτισθεί με τις διακηρύξεις της Λίγκας της πρώτης οργανωμένης προσπάθειας των Αλβανών για τη συγκεκριμενοποίηση των εθνικών αιτημάτων, προτάσσοντας τα  ζητήματα των εδαφών και πληθυσμών. Η αναφορά για τους Τσάμηδες στην Κοινωνία των Εθνών, είναι ένα δείγμα όπως, δείγμα είναι και οι κινήσεις του, για ένα εξάμηνο, πρωθυπουργού Φαν Νόλη τόσο στην Αλβανία, όσο και στο εξωτερικό για το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου. Ο κυρίαρχος μέχρι το 1939 Αχμέτ Ζώγου, παρότι αντιμετώπιζε πολλά εσωτερικά προβλήματα με τις μακροχρόνιες φυλετικές διενέξεις, τις οποίες κατόρθωσε να κατευνάσει χρησιμοποιώντας το χρηματισμό και τα προνόμια, προσπάθησε να λάβει με τη σειρά του θέση στο πάνθεον των υπερασπιστών του εθνικού ζητήματος.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η ιταλική και η γερμανική παρουσία και κατοχή στα Βαλκάνια,  γέμισε προσδοκίες και εν μέρει υλοποίησε τα βασικά αιτήματα του αλβανικού εθνικού ζητήματος. Η συμμετοχή των αλβανικών πληθυσμών της περιοχής στα ιταλικά και γερμανικά στρατεύματα ήταν διακριτή και είχε συγκεκριμένους στόχους. Παρά τις ψυχροπολεμικές αναλύσεις του ηγέτη  του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας (ΚΕΑ) Ενβέρ Χότζα και ορισμένων Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, οι οποίοι προέτασσαν την συμμετοχή στον αντιφασιστικό αγώνα, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το αλβανικό αίτημα για εθνική ολοκλήρωση βρήκε συμπαραστάτες στις δυνάμεις του Άξονα, κατέχοντας  περιοχές με αλβανικούς ή αλβανόφωνους πληθυσμούς (Κοσσυφοπέδιο, πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας-πΓΔΜ, Σερβία- Μαυροβούνιο, Ήπειρος). Η μεραρχία των SS, η οποία έφερε το όνομα του πρίγκιπα που αντιστάθηκε στους Οθωμανούς Ι. Καστριώτη -Σκεντέρμπεη και αποτελούνταν από 11.000 Αλβανούς είχε ουσιαστική και συμβολική σημασία, αφού εκτός από τη συμμετοχή στις επιχειρήσεις στην πΓΔΜ και το Κοσσυφοπέδιο, συνεισέφερε  και στην απελευθέρωση των Αλβανών της Βαλκανικής  και στην ανύψωση του ηθικού.

 Η νίκη των Συμμάχων και η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου σηματοδοτούσαν και τη δεύτερη περίοδο του αλβανικού εθνικού ζητήματος.  Η προσέγγιση Αλβανίας και Γιουγκοσλαβίας, η ρήξη τους και η μετέπειτα επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων, (1971) άνοιξαν τους νέους κύκλους του αλβανικού εθνικού ζητήματος. Όλ’  αυτά επηρεάστηκαν και από τη σχέση της Αλβανίας με την ΕΣΣΔ, (με την Κίνα λιγότερο) και με την πολιτική της διεθνούς απομόνωσης. Σε γενικές γραμμές η Αλβανία για δικούς της εσωτερικούς λόγους  προσπάθησε να ενεργοποιήσει  το ζήτημα των Αλβανών της πΓΔΜ και του Κοσσυφοπεδίου, χωρίς φτάσει σε ακρότητες, παρά την πίεση που δεχόταν από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις αυτών των δημοκρατιών και επαρχιών της Γιουγκοσλαβίας.

Η μετά τον Ψυχρό Πόλεμο περίοδος, ανοίγει την τρίτη χρονική φάση του αλβανικού εθνικού ζητήματος. Η κατάρρευση του καθεστώτος του ΚΕΑ και η άνοδος του Μπερίσα στην προεδρία της χώρας, ανέδειξε το καταπιεσμένο, σύμφωνα με την ρητορεία, αίσθημα των βόρειων Αλβανών και των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Ο Μπερίσα, στηριζόμενος στα λόμπυ των Αλβανών μεταναστών του εξωτερικού και σε κάποιες ξένες δυνάμεις (ΗΠΑ, Γερμανία), επανέφερε το εθνικό ζήτημα στο προσκήνιο, είτε με την πολιτική του δράση, είτε με τη στελέχωση του μηχανισμού του με τους βόρειους Αλβανούς και τους συγγενείς τους από το Κοσσυφοπέδιο. Μάλιστα ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της χώρας το  Μάρτιο του 1992 οργάνωσε διαδήλωση στα Τίρανα με στόχο τη δημόσια διαμαρτυρία για την κατάσταση των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο. Στην πρωτεύουσα της «μητέρας πατρίδας», ο Μπερίσα  δήλωσε ότι «δε θα πάψει ν’  αγωνίζεται για την πραγματοποίηση του μεγάλου ονείρου της συνένωσης του αλβανικού έθνους». Την ίδια περίοδο το αλβανικό κίνημα στο Κοσσυφοπέδιο και στην πΓΔΜ κατευθύνθηκε προς  τη ριζοσπαστικοποίηση της δράσης του με την εμφάνιση στρατιωτικών τμημάτων. Ωστόσο η συμφωνία του Νταίυτον άφησε εκτός «ρύθμισης» τα αλβανικά αιτήματα απογοητεύοντας τις δυνάμεις στην Αλβανία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Διασπορά. Την  αποχώρηση του Μπερίσα από την προεδρία μετά την κατάρρευση των παρατραπεζών («πυραμίδες»), ο οποίες είχαν άμεση σχέση  με όλο το φάσμα του οργανωμένου εγκλήματος, το οποίο με τη σειρά του είχε σχέση με τη χρηματοδότηση των πολυποίκιλων ένοπλων αλβανικών ομάδων στις γειτονικές χώρες, ακολούθησε  μία μικρή παρένθεση ήπιας διαχείρισης των εθνικών οραμάτων. Η συνάντηση Φατός Νάνο - Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς το 1997 στην Κρήτη,  ήταν η έκφραση αυτής της πολιτικής, πολιτική η οποία όμως έτυχε δριμείας κριτικής από τους αλβανικούς πληθυσμούς της Βαλκανικής, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το επόμενο έτος και να επανέλθουν οι ριζοσπάστες στο προσκήνιο. Η εντεινόμενη δράση  των αλβανικών στρατιωτικών σωμάτων στο Κοσσυφοπέδιο συνέπεσε με τη θεωρητική τεκμηρίωση του εθνικού ζητήματος από τη δημοσίευση-πρωτοβουλία της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων- του κειμένου για το εθνικό ζήτημα^. ενός εξαιρετικής σημασίας βιβλίου με τίτλο «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Εθνικού ζητήματος» και κατέγραφε την αλβανική οπτική για τη χερσόνησο του Αίμου και τους αλβανικούς πληθυσμούς του χώρου, σκοπεύοντας να το μετατρέψει σε πρόγραμμα δράσης όλων των Αλβανών.

Η νατοϊκή επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο και οι συγκρούσεις στην πΓΔΜ, έδωσαν τη δυνατότητα στον αλβανικό παράγοντα να εδραιώσει και να υλοποιήσει εν μέρει ξανά, τις εθνικές του διεκδικήσεις ^. στο μεν Κοσσυφοπέδιο με την de facto κυριαρχία των Αλβανών, στη δε πΓΔΜ με την αλλαγή της κατάστασης και την ουσιαστική συγκυβέρνηση με το σλαβικό πληθυσμό.  Ακολούθησαν τα αιτήματα για παραχώρηση περισσότερων δικαιωμάτων στους Αλβανούς του Μαυροβουνίου και της Ελλάδας, που συμπληρώνουν μαζί με τη νέα αναβαθμισμένη αλβανική θέση στη νότια Σερβία (Πρέσεβο) τη νέα ολοκληρωμένη προσέγγιση του εθνικού ζητήματος.

Η ενασχόληση με τη χερσόνησο του Αίμου και ιδιαίτερα με τους αλβανικούς πληθυσμούς και το εθνικό τους ζήτημα (θα έπρεπε να) αποτελεί μείζον ερευνητικό πεδίο για την ελληνική επιστημονική κοινότητα και κυρίως για το πολιτικό προσωπικό. Για λόγους που σχετίζονται με τη ψυχροπολεμική αντιπαράθεση, απoκόπηκε από τους Έλληνες η γνώση και  η πολιτική, ενώ η έρευνα για τους αλβανικούς πληθυσμούς δεν υπήρξε αντάξια της σημασίας που έχουν για την περιοχή. Η ανάδειξη, συνοπτικώς, ορισμένων πτυχών του αλβανικού εθνικού ζητήματος,  θεωρούμε ότι αποτελεί σημαντική συνεισφορά τόσο σε επιστημονικούς κλάδους (διεθνείς σχέσεις, πολιτική και οικονομική επιστήμη, κοινωνιολογία, διπλωματική ιστορία), που σχετίζονται με τη χερσόνησο του Αίμου, όσο και ειδικότερα στην ελληνική κοινωνία και πολιτική. Μάλιστα η προσθήκη,  στο παράρτημα του βιβλίου,  της μετάφρασης -για πρώτη φορά-  στην ελληνική γλώσσα  του κειμένου της Αλβανικής Ακαδημίας Επιστημών αναφορικά με την «πλατφόρμα για την επίλυση του αλβανικού εθνικού ζητήματος», συμπληρώνει την παρουσίαση του θέματος, δίνοντας ταυτόχρονα την πιο επίσημη άποψη γι΄ αυτό.

 

Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών και διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Έργα του μεταξύ των άλλων είναι «La situation de la Minorite Grecque en Albanie. A l ' égard du Droit International relatif a la protection des Minorités. Dimensions Politiques et Juridiques» (Σε συνεργασία με τον Σ. Αμπατζή). «Κοινωνία και μειονότητες στη χερσόνησο του Αίμου. Η Αλβανία και η ελληνική κοινότητα στη Χιμάρα».  «Οικονομία και κοινωνία στον Παρευξείνιο χώρο».  «Ευρωπαϊκή Ένωση και Παρευξείνιος Χώρος».  «Πολιτική, οικονομία και κοινωνία στη σύγχρονη Ρωσία».

Η δολοφονία του καθολικού ιερέα δεν συνδέεται με τις γελοιογραφίες - Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΙΕΡΕΑ ΔΕΝ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΓΗΓΟΙ, Ο ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΟΥΛ

ΜΙΧΑΛΗΣ  ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

άρθρο από την σελίδα www.trapezounta.com
πρώτη δημοσίευση: 03 Φεβρουαρίου 2006

 

 

Η δολοφονία του Ιταλού καθολικού ιερέα Αντρέα Σαντόρο  στην Τραπεζούντα δεν συνδέεται με τις γελοιογραφίες για τον Μωάμεθ. Είναι  προϊόν των ιδιαίτερων συνθηκών που δημιουργήθηκαν στον Πόντο την τελευταία δεκαπενταετία. Υπεύθυνοι γι αυτήν είναι οι κεμαλικοί στρατηγοί, ο Ερντογκάν και ο κουτοπόνηρος Γκιούλ.  Είναι αυτοί οι άμεσα υπεύθυνοι για την ατμόσφαιρα και τους μηχανισμούς του τρόμου και του θανάτου που καλλιέργησαν και συγκρότησαν συστηματικά στον Πόντο με στόχο και θύματα τους πληθυσμούς που ζουν εκεί.

Η βία στον Πόντο έχει ένα άλλο ιστορικό που δυστυχώς επαναλαμβάνεται.  Ο Πόντος παραμένει μια φυλακή, ένα εργαστήρι βίας, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένα Άουσβιτς, μάλλον ένα Δεβιζλίκ* που προϋπήρξε του Άουσβιτς.  Είναι κρίμα που  καταργήθηκε η Πολιτική στην Ελλάδα γιατί μπορούσε να  έχει χωρίς φόβους ή πάθη έναν ηθικό ρόλο τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο όσο και στην Ευρώπη. 

* Στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης των Ποντίων που δημιουργήθηκε 

από τους κεμαλικούς νότια της Τραπεζούντος.

L’ ASSASSINIO DI ANDREA SANTORO NON E RELAZIONATO CON LE VIGNETE SUL MAOMETTO

MICHALIS HARALAMBIDIS

 

 

L’ assassinio de Andrea Santoro a Trapizonte non e relazionato con le vignete sul Maometto. E’ prodotto delle condizioni particolari che sono create nel Ponto gli ultimi anni. Responsabili per questa sono i generali kemalisti, Erdogan e il furbo Giul. Sono loro i responsabili diretti dell’ atmosfera e dei meccanismi del terrore e della morte che hanno coltivato e strutturato sistematicamente con obiettivo e vittime le popolazioni che vivono la.

La violenza nel Ponto ha la sua storia e disgraziattamente si ripete.  Ponto rimane una prigione, un laboratorio di violenza, un campo di concentramento, un Auschwitz anzi un Devizlik*  che ha preceduto Auschwitz.

* Campo di concentramento e di morte dei Greci del Ponto creato dai kemalisti al Sud 

di Trapizonte nella seconda fase del genocidio Pontiako 1919 – 1923.

Σε άλλη βάση η διεκδίκηση της Γενοκτονίας - Κώστας Κόυσης

Σε άλλη βάση η διεκδίκηση της Γενοκτονίας - Κώστας Κόυσης

                                                                                                     

άρθρο από την σελίδα www.trapezounta.com

 πρώτη δημοσίευση: 03 Φεβρουαρίου 2006

Το θέμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας χωρίς καμία αμφιβολία είναι μια πολύ σοβαρή και δύσκολη περίπτωση, αν αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο από την διεθνή κοινότητα αλλά κυρίως από την Τουρκία. Θυμίζουμε ότι πριν από λίγους μήνες, όταν δύο Τουρκικά Πανεπιστήμια τόλμησαν να πουν ότι θα συζητήσουν  γύρω από τη γενοκτονία των Αρμενίων, πως αντέδρασαν επίσημοι φορείς του Κράτους. Μέχρι που είπαν ότι είναι προδότες αυτοί που θέλουν να συζητήσουν ένα τέτοιο θέμα, που είναι αντίθετο με την κυρίαρχη άποψη της  επίσημης Τουρκίας..

Μετά από τέτοιες συμπεριφορές και άλλες που δεν μπορούμε να αναπτύξουμε στο κείμενό μας αυτό, θα πρέπει να μας διακρίνει αφέλεια, πολύ μεγάλη αφέλεια όταν  πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να κάνουμε βήματα θετικά προς την αναγνώριση της γενοκτονίας, με τον τρόπο και την πρακτική με την οποία διεκδικούμε να πετύχουμε το στόχο μας.

Η τελευταία φορά που συζητήσαμε επίσημα το θέμα αυτό ήταν στη Γενική Συνέλευση που έγινε στην αίθουσα του « Φάρου Ποντίων»  Αγίας Βαρβάρας Αττικής το Μάρτιο του 20005, και από τότε κάναμε δύο συνελεύσεις, μία με την ΠΟΕ στη Δραπετσώνα και μία με τον ΣΠοΣ Νότια Ελλάδας και Νήσων στη Νίκαια. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ο προγραμματισμός και η διεκδίκηση μια γενοκτονίας για να πιστεύουμε ότι με τέτοιες προετοιμασίες είναι δυνατόν να πετύχουμε κάτι, να προωθήσουμε έστω και ελάχιστα την κορυφαία αυτή διεκδίκηση, έστω και αν ακόμη δεχθούμε ότι στη Μακεδονία, στη Βόρια Ελλάδα τα πράγματα γίνονται ποιο δυναμικά, ποιο μαζικά. Μητρόπολη, κατάθεση στεφανιών στον Άγνωστο Στρατιώτη και θυροκόλληση ψηφίσματος … στο διπλανό κτίριο της Τουρκικής Πρεσβείας. Αυτό δεν κάνουμε τόσα χρόνια;

Για το 2005 είχα εισηγηθεί να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Για λόγους σκοπιμότητας η πρώτη φάση των εκδηλώσεων μας πρότεινα να γίνει σε πολύ κεντρικό σημείο των Αθηνών που από μόνο του είναι πόλος έλξης. Δεν είναι ανάγκη να το  ονομάσω τώρα. Η δεύτερη φάση με χρήση και αξιοποίηση φωτογραφικού-εκθεσιακού υλικού να γίνει στην Πλατεία Συντάγματος και το καθιερωμένο ψήφισμα να επιδοθεί πρώτα στο δικό μας Υπουργείο Εξωτερικών και μετά οπουδήποτε αλλού.

Γνωρίζω ότι για το σκοπό αυτό  ο δικός μας ΣΠοΣ έστειλε έγγραφο προς όλα τα Σωματεία μας και ζητούσε ενεργό συμμετοχή για την πραγματοποίηση της παραπάνω έκθεσης και φύλαξη των εκθεμάτων κλπ. Δυστυχώς όπως αποδείχθηκε κανένα Σωματείο μας δεν ανταποκρίθηκε και έτσι ακολουθήσαμε την πεπατημένη. Μητρόπολη, Σύνταγμα, Τουρκική Πρεσβεία!  Έ΄ όχι αγαπητοί μου, κάποιος πρέπει να πει τα πράγματα με το όνομά τους.  Έτσι όπως πάμε θα γίνουμε γραφικοί και δεν πρόκειται ούτε ελάχιστα να προχωρήσουμε προς την αναγνώριση, γιατί πιστεύουμε πως κάνουμε το καθήκον μας στη μνήμη των νεκρών μας, με το να ζητάμε  από τους άλλους να αναγνωρίσουν τη δική μας γενοκτονία! Και γιατί να το κάνουν οι ξένοι; Γιατί να εκτεθούν και να πάνε κόντρα στους Τούρκους…;

Για  όλα αυτά πιστεύω πως αν δεν αλλάξουμε τρόπο προβολής και διεκδίκησης της Γενοκτονίας, το θέμα θα εκφυλίζεται συνέχεια και η υποβόσκουσα άποψη και οι ψίθυροι που ακούγονται ότι τάχα πρόκειται για γενοκτονία των … Τούρκων από τους Πόντιους, από τους Έλληνες, ναι σωστά διαβάσατε, θα διογκώνεται διαρκώς σε βάρος μας, επειδή εκ των πραγμάτων διαπιστώνεται ότι είμαστε  αμέθοδοι και αδύναμοι να προστατεύσουμε αποτελεσματικά ακόμη και αυτήν την ιστορία μας. (π.χ. Σκοπιανό).

Είναι ή δεν είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη να αλλάξουμε τακτική, να αλλάξουμε μεθοδολογία και να προχωρήσουμε σε αναζήτηση νέων πρακτικών, άλλων μεθόδων, ώστε να καμφθεί  η Τουρκική ακαμψία και να πειστεί η διεθνής κοινότητα ότι δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά  σε ένα εξόφθαλμο τερατούργημα. Της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Το ζητούμενο πλέον δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η ανάδειξη του ότι η Τουρκία ήταν ένας γενοκτόνος κρατικός μηχανισμός, που αναπαρήγαγε γενοκτονίες.  Βαρύνεται ναι ή όχι με τέσσερις γενοκτονίες τουλάχιστον, μέσα στα τελευταία 80 χρόνια, αν αναλογιστούμε τη βαρύτητα και το περιεχόμενο του όρου ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, όπως αυτός οροθετήθηκε και καταγράφηκε από τον ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ; Στην τύχη δεν είπε ο  Αμερικανός διπλωμάτης GEORGE  HORTON:
« Λυπάμαι που ανήκω στο ανθρώπινο γένος»

βλέποντας από κοντά τις τόσες και τόσες βαρβαρότητες των Τούρκων. Εμπρός λοιπόν να αλλάξουμε τακτική και μεθοδολογία, μήπως και απαγκιστρωθούμε  από τις δοκιμασμένες αλλά αναποτελεσματικές διαδικασίες του παρελθόντος. Μήπως και αποδειχθεί  πιο αποτελεσματικό, πιο αποδοτικό το νέο που πρέπει να αντικαταστήσει το παλαιό. Ποιο είναι το νέο; Θα το προσδιορίσουμε  « εν καιρώ »!

---

Ρεπορτάζ- Επιμέλεια – Παρουσίαση – Τηλεοπτικών Εκπομπών                    

"ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΟΙ"  (30  ΦΟΡΕΣ   ΕΛΛΗΝΕΣ )
"ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ  ΠΡΟΒΟΛΕΣ"
Αριθ. αδείας Υπουργείου Ανάπτυξης     154.238 / 2001
Αγ.  Σοφίας  85   Τ.Κ  171.23     Ν.  ΣΜΥΡΝΗ-     Τηλ./ FAX     210 93.43. 399  κιν 697.34.72.123 30ellena@otenet.gr

ΕΡΘΕΝ ΠΟΥΛΙ Μ' Ο ΧΕΙΜΩΓΚΟΝ - ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ & ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΙΔΗΣ 1975

ΕΡΘΕΝ ΠΟΥΛΙ Μ' Ο ΧΕΙΜΩΓΚΟΝ - ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ & ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΙΔΗΣ 1975

ΑΦΗΣΤΕ ΤΕΡΤΙΑ ΒΑΣΑΝΑ - ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ ΣΤΑΘΗΣ - ΣΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΦΗΣΤΕ ΤΕΡΤΙΑ ΒΑΣΑΝΑ - ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ ΣΤΑΘΗΣ - ΣΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ: Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

 ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ: Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ (1997)
(πατήστε το link το βίντεο)

Περιήγηση από τη σειρά «Η ΕΡΤ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ» στις προσφυγικές περιοχές της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Παρουσιάζεται η ιστορία της εγκατάστασης των Ποντίων στην ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ μέσα από προσωπικές μαρτυρίες προσφύγων και πλάνα από προσφυγικά σπίτια. Παρακολουθούμε, επίσης, πλάνα από παραδοσιακούς χορούς και περιηγούμαστε στην Αδερφότητα των Ποντίων. Πόντιοι πρόσφυγες αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία και μιλούν για τις δυσκολίες εγκατάστασης και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα.

Πηγη: Αρχείο ΕΡΤ

Δείτε επίσης: Αδελφότητα Κρωμναίων Καλαμαριάς

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΧΑΨΙΑΔΗΣ, "ΠΟΝΤΟΥ ΑΝΑΘΡΕΜΜΑΝ"

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΧΑΨΙΑΔΗ

Lefteris Hapsiadis (Λευτέρης Χαψιάδης, born October 23, 1953) is a distinguished contemporary Greek lyrics author, a poet and a writer of novels. In the last thirty years he has written various poems, three novels and also lyrics for 525 songs (registered with AEPI) in the contemporary Greek rebetika, laïka (pop music) and elafra (light music) genres. He has collaborated with various music composers, and has occasionally worked as a record producer. Among those, he has often worked with Christos Nikolopoulos with whom he has had a number of popular records (including Μία είναι η ουσία - One matter counts, and Κάποια, κάπου, κάποτε - Some woman, somewhere, sometime). Together they also created and produced a CD with 12 songs (December 1986), for which they were able to assemble together 11 popular Greek performers, including Giorgos Dalaras, Haris Alexiou, Stratos Dionysiou, Giannis Parios, and Manolis Mitsias. Nikolopoulos performed one of the songs in the CD as well, his first public singing performance ever. The CD was launched as "Τραγούδια για τους φίλους μου" - Songs for my friends. Other quite well known performers of Hapsiadis pop songs were Stelios Kazantzidis, Glykeria and Manolis Aggelopoulos.

Lefteris Hapsiadis was born in October 1953 in Feres, and lived during his early life in Koila, both agglomerations located in the Greek Prefecture (Νομός) of Evros. This is the most north-eastern region of Greece, bordering with Turkey in the east, and with Bulgaria in the north. Hapsiadis refers to Koila as his "Paradise on Earth", and nowadays he spends a major part of his life there. His family origin is from Pontos; this is the area in the north of present day Turkey, along its Black Sea coast. To this day Hapsiadis has been loyal to his Pontos origins and he has often collaborated in various artistic initiatives to preserve the cultural heritage of the land of his ancestors. An example includes the production of three CD records in the Pontos dialect, performed by Kazantzidis and Xrysanthos (an authentic Pontos singer), in the late eighties, early nineties . Hapsiadis is fairly knowledgeable of the Pontos Greek dialect that he learned from his parents and grandmother in Koila.
  
Songs for my friends
(Tracks of the CD Τραγούδια για τους φίλους μου)
by Nikolopoulos and Hapsiadis, 1986

1. Μοιάζουμε (We resemble each other) with Manolis Mitsias
2. Αν τέλειωνε η ζωή (If life ended) with Stratos Dionysiou
3. Πως μπορεί (How is it possible) with Eleni Vitali
4. Ετσι σ'αγάπησα (I loved you this way) with Dionysis Theodosis
5. Φοβάμαι (I'm afraid) with Dimitra Galani
6. Κάποια, κάπου, κάποτε (Some woman, somewhere, some time) with Giorgos Dalaras
7. Καλύτερα ελεύθερος (Better be free) with Yannis Parios
8. Το διαβολάκι (Little devil) with Haris Alexiou
9. Τώρα που έφυγες (Now that you've gone away) with Litsa Diamanti
10. Οι δρόμοι τής ανατολής (The streets of the East) with Christos Nikolopoulos
11. Με χρώματα κι'αρώματα (With colors and odors) with Mary Vassou
12. Οταν χορεύεις μάτια μου (When you're dancing, my love) with Manolis Aggelopoulos

For the entire biography of Mr. Hapsiadis, 

please visit the Wikipedia page 

from which this biogrαphy is taken:

Lefteris Hapsiadis

ΣΚΕΨΕΙΣ..... Βασιλειάδης Αλ. Βασίλης: την βραδιά που άκουσα πρώτη φορά τον Κωστάκη Πετρί...

ΣΚΕΨΕΙΣ..... Βασιλειάδης Αλ. Βασίλης: την βραδιά που άκουσα πρώτη φορά τον Κωστάκη Πετρί...: (κείμενο μνήμης) μια ιστορία φαντασίας που μπλέκει με στοιχεία πραγματικότητας και μπλέκει μέσα στην τροχιά της ζωής των ανθρώπων της. ...

ΕΙΝΑΣ ΜΑΝΑ ΕΓΕΝΕΣΕΝ -Κ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ

ΟΜΑΛ ΓΑΡΑΣΑΡΗΣ - ΠΕΛΙΚΠΑΣΙΔΗΣ - ΚΑΛΙΟΝΤΖΙΔΗΣ

ΟΜΑΛ ΓΑΡΑΣΑΡΗΣ - ΠΕΛΙΚΠΑΣΙΔΗΣ - ΚΑΛΙΟΝΤΖΙΔΗΣ

Μνήμη μου σε λένε Πόντο Επ.6 - ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Lecture on Diplomat Fridtjof Nansen and Pontian Genocide in Astoria

Lecture on Diplomat Fridtjof Nansen and Pontian Genocide in Astoria

Associate Professor of History at Haverford College, Alexander Kitroeff held a lecture in Astoria about the diplomat and humanitarian Fridtjof Nansen, who negotiated the resettlement of hundreds of thousands of refugees in Minor Asia.


This lecture was held in honor of Professor Harry Psomiadis, the initiator of the Center for Byzantine and Modern Greek Studies at Queens college. A few days after the death of Harry Psomiadis, his last book titled ‘Fridtjof Nansen and the Greek Refugee Crisis: 1922-1924′ was published.

Professor Kitroeff’s lecture was organized by the Center for Byzantine and Modern Greek Studies in collaboration with the Federation of Greek Unions in New York, the Pan-pontian Federation of USA and Canada and two local Pontian Associations ‘Komninoi’ of New York and ‘Pontos’ of Norwalk Connecticut.

The talk of Kitroeff focused on the refugee crisis of Pontian and Minor Asia Greeks. Notably, the crisis of Pontian and Minor Asia Hellenism has several similarities to the Jewish Holocaust.

About Nansen

Dr. Fridtjof Nansen was born in Oslo, Norway, on 10 October 1861 and died on 30 May 1930. Through his achievements as explorer, scientist, diplomat, international senior servant, humanitarian and Nobel Laureate he won international recognition.

In 1921 Dr. Nansen was appointed as the very first High Commissioner of Refugees (1921-1930) of the League of Nations. One of Nansen’s most crowning achievements as High Commissioner of Refugees was his role in the succor and settlement of well over one million destitute Greek refugees during the period 1922-1924.

Original Post on USAGreek Reporter.com

ΠΟΛΥΣ ΕΦΡΑΙΜΙΔΗΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΝΑΣΙΔΗΣ ΝΟ1 "ΚΑΠΑΝ"